Diastema to przerwa między zębami. Opinie na jej temat są zróżnicowane: od dumy z jej posiadania, po źródło kompleksów. W artykule zajmiemy się co oczywiste tą drugą grupą. Przedstawimy skuteczne metody pozbycia się problemu.
Diastema oprócz aspektu estetycznego, to także problem stomatologiczny. Może powodować wady zgryzu, choroby przyzębia, dziąseł i seplenienie. Etiologia diastemy jest zróżnicowana. Może być wynikiem zbyt małej ilości zębów (hipodoncji) w jamie ustnej. Kolejny powód to brak bocznych siekaczy powodujący przerwę. Także występowanie dodatkowego zęba źle ułożonego między siekaczami szczęki i żuchwy.
Może również być skutkiem anomalii anatomicznej przyczepu wędzidełka. Nadmiernie przerośnięte lub nieprawidłowo przyczepione do szczytu wyrostka zębodołowego może powodować rozsuwanie zębów, a także zaniki kostne. Diastema zazwyczaj dotyczy przestrzeni między górnymi siekaczami.
Typy diastemy
Ustawienie siekaczy względem siebie określa typ diastemy. Może ona być:
- Zbieżna – korony zębów są skierowane ku sobie, a korzenie przeciwnie- rozsunięte. Leczenie polega na założeniu stałego aparatu ortodontycznego.
- Rozbieżna – korony są rozsunięte, a korzenie skierowane do siebie. Leczenie to założenie ruchomego aparatu ortodontycznego.
- Równoległa – całe zęby ułożone są równolegle. Lecenie zależy od wieku pacjenta i szerokości przerwy między zębami.
Rodzaje diastemy
Rodzaj diastemy określają przyczyny jej powstania. Może być:
- Fizjologiczna – występuje u dzieci zwykle między siódmym a dziewiątym rokiem życia w czasie wyżynania się zębów siecznych bocznych stałych. Taka diastema zazwyczaj nie przekracza 2 milimetrów i nie wymaga leczenia stomatologicznego.
- Prawdziwa – powoduje ją przerost wędzidełka wargi, zgryz urazowy, braki zębowe.
- Rzekoma – to skutek braku bocznych siekaczy, ich mniejszy rozmiar, lub występowanie dodatkowego zęba.
Leczenie diastemy
Wybór metody leczenia diastemy zależy przede wszystkim od przyczyny jej powstania. Lekarz stomatolog podejmuje decyzje po przeprowadzeniu badania klinicznego i wykonaniu diagnostyki radiologicznej. Oprócz wspomnianej już przyczyny powstania diastemy o wyborze metody terapeutycznej decyduje stan całego układu stomatognatycznego (budowa zgryzu, stan dziąseł) i wiek pacjenta.
Najszybszym i najmniej obciążającym pacjenta sposobem zamaskowania diastemy jest estetyczna odbudowa kompozytowa. Po wytrawieniu zęba kwasem demineralizującym na jego powierzchnię nakładany jest kompozyt poszerzający jego powierzchnię. Zabieg jest odwracalny i krótki. Kolejna metoda to licówki, czyli najczęściej porcelanowe płatki naklejane na zęby poszerzające ich wielkość. Maja barwę naturalnego zęba, nie przebarwiają się, są wytrzymałe i trwałe.
W diastemie prawdziwej w pierwszej kolejności trzeba usunąć przyczynę, czyli wykonać zabieg podcięcia wędzidełka, a następnie kontynuować leczenie aparatem ortodontycznym. Bardziej skomplikowane przypadki diastemy mogą wymagać interwencji chirurgicznej (usunięcie dodatkowego zęba) lub implantologiczno protetycznej (wprowadzenie wszczepu śródkostnego)
Skutecznym, ale wymagającym czasu i cierpliwości pacjenta sposobem leczenia diastemy jest aparat ortodontyczney Musi on być oczywiście odpowiednio dobrany przez lekarza ortodontę, zaakceptowany przez pacjenta i odpowiednio długo noszony. Ze względu na możliwość wystąpienia patologicznych następstw diastemy warto, a nawet należy, skonsultować ją z lekarzem stomatologiem.
Autor: lek. stom. Beata Świątkowska
Źródło tekstu: https://stomatologiaswiatkowska.pl/blog/diastema-sposoby-leczenia/